PRAZNIK MUZIKE U KIC-u: ERIC LEGNINI TRIO

Praznik muzike, u originalu “Fête de la musique” (engl. World Music Day), je godišnja muzička proslava koja se obilježava širom svijeta prvog dana ljeta, 21. juna. Ove godine, na taj datum, u znak obilježavanja ove muzičke manifestacije, na velikoj sceni KIC-a nastupiće “Eric Legnini Guitar Trio” iz Pariza, sa početkom u 20 sati.  Ovaj ansambl čine pijanista, kompozitor i lider benda Erik Lenjini (Eric Legnini), gitarista Hugo Lipi (Hugo Lippi) i kontrabasista Toma Bramri (Thomas Bramerie).

Organizatori koncerta su  KIC “Budo Tomović”, Jazz Art, Francuski institut i Societe Generale banka.

Erik Lenjini (Eric Legnini, Belgija, 1970) je dao svoj jedinstveni pečat u muzici sredinom 90-ih godina, kao mlad, diskretan, ali visoko talentovan pijanista u kvartetu čuvenog italijanskog saksofoniste Stefana di Batiste (Stefano di Battista). Lenjinijev otvoreni, velikodušni stil izvirao je direktno iz tamnog srca džeza: bogato fraziranje, rafinirano i senzualno, uvijek je s lakoćom sjedinjavao melodiju i vokal. Zato je bio jedan od najtraženijih pijanista u mnogim pariškim klubovima.

Više od deset godina je poznat na internacionalnoj džez sceni; učestvovao je u projektima drugih muzičara ali intenzivno stvarao brojne autorske projekte.

Legnini je osvojio punu stilsku zrelost, počevši od prvog albuma “Miss Soul”; to mu je otvorilo mogućnost da ga čuje šira publika, koja je zavoljela njegov zavodljivi muzički univezrum,  i njegov potpuno originalni način na koji sjedinjuje tradiciju i modernist, poštuje umjetničko promišljanje i popularni izraz. Jednom rječju – šansa da se otkrije (ili ponovo otkrije) odličan muzičar.

Kao sedamnaestogodišnjak se susreo sa jednom od najvažnijih ličnosti belgijske i evropske džez scene, saksofonistom Žakom Pelcerom (Jacques Pelzer), koji ga je pozvao da sviraju zajedno u formaciji dua, a zatim i da se pridruži njegovom bendu. Ova saradnja je pomogla mladom Lenjiniju da produbi svoja znanja i proširi repertoar džez standarda, i da se istakne među perrspektivnim mladim muzičarima na belgijskoj džez sceni. Sa osamnaest je otišao u SAD da nastavi da studira džez. Ostao je u Njujorku dvje godine, što je bilo dovoljno vrijeme da uhvati ritam metropole. Takođe je otkrio interesovanje za rep, i umjetnike kao što su “Public Enemy” i “Ice-T”. Uspio je da pohađa nekoliko kurseva na Univerzitetu “Long Island” kod Richie Beirach, ali prije svega on je dobio pravi trening provodeći svoje noći u epskim džemovima u društvu najfinijih mladih muzičara tog perioda (Vincent Herring, Ravi Coltrane, Branford Marsalis, Kenny Garrett i drugi). Posredstvom stila Kennya Kirklanda, Lenjini je počeo da shvata iskonsku važnost Herbija Henkoka (Herbie Hancock) u istoriji klavirskog džeza, i od tada je postao posvećen slobodnom “hard bopu”.

Pod duplim okriljem Krklanda i Henkoka, Lenjini se vratio u rodnu Belgiju 1990. gdje je ubrzo dobio zaposlenje kao profesor džez klavira na Kraljevskom konzervatorijumu u Briselu. U međuvremenu se priključio  orkestru slavnog virtuoza na usnoj harmonici  Toots Thielemans, sa kojim je skoro dvije godine koncertirao na turnejama širom svijeta. Počeo je tada ubrazano da radi u studiju, eksperimentišući sa elektronskom muzikom i fankom. I baš kad je Lenjini postao centralna figura belgijske džez scene, život ga je odveo na drugo mjesto – u Pariz. Tome je doprinijela saradnja sa dva italijanska muzičara koje je sreo u Briselu: trubač Flavio Boltro i saksofonista Stefano di Batista, koji su tada svirali sa Loranom Kinjijem (Laurent Cugny). Trojica muzičara su se prepoznali i krenuli da rade zajedno i potraže svoju sreću u gradu svjetlosti. Bio je to Erikov novi početak.

Nastupao je s brojnim poznatim muzičarima kao što su: Enrico Rava, Joe Lovano, Mark Turner, Serge Reggiani, Aldo Romano, Philippe Catherine, Paco Sery, Didier Lockwood, Manu Katché, Richard Bobna, Henri Salvador, Christophe, Dj Cam, Sanseverino, John McLaughlin, Yvan Lins, Mike Stern, Bunky Green, Jeff Ballard, Zigaboo Modeliste, Yusef Lateef, Raphaël Sadiq, Pino Palladino, Eric Harland, Kyle Eastwood, Joss Stone, Natalie Merchant, Hugh Coltman, Yael Naim, Raoul Midon, Kurt Elling, Krystle Warren, Vince Mendoza, Michaël Brecker, Dianne Reeves, Milton Nascimento.

Poredredovnih svirki i koncerata snimio je preko pedeset albuma. Sa svojom reputacijom majstora džeza, Lenjini je radio kao umjetnički direktor na par albuma, među kojima se izdvaja saradnja na opusu poznatog Kloda Nugaroa (Claude Nougaro) za izdavačku kuću “La Note Bleue”.

Drugi projekat je bio vezan za produkciju albuma pod pseudonmom “Moogoo” sa kolektivom “Anakroniq” mlade francuske seznacionalne R&B muzičarke-pjevačice, Kayna Samet. To je bio rad na njenom albumu “Entre Deux Je”, u koji je utkao svoju ljubav prema vokalima, soulu i hip hopu.

 

Uslijedile su i nagrade za stvaralaštvo: dobio je prestižnu nagradu “Django d’Or” (Zlatni Django) kao najbolji muzičar u 2005. Istakao se na albumu Wonderland (B Flat) sa Stefanom Belmondom, koji je, iste godine, proglašen najboljim albumom i osvojio nagradu “Victoire de la Musique”, ,kao i njegova produkcija dva albuma Danijela Mila (“Après La Pluie” i “L’attente” u izdanju “Universal Jazz”). Za album “The Vox” osvojio je takođe prestižnu francusku muzičku nagradu “Victoire de la Musique”  2011. godine, u kategoriji Najbolji instrumentalni džez album. Danas je Eric Lenjini jedna od najvažnijih figura evropskog džeza, kao i jedan od najprofilisanijih umjetnika pariške muzičke scene.

 

Više pop zvuka unosi u album “Sing Twice!” iz 2013. godine, koji su kritičari ocijenili kao pregled njegove raznolike i bogate karijere. Uz svoje dugovodišnje saradnike, bubnjara Franka Agulona (Fanck Agulhon) i kontrabasistu Tomu Bramrija (Thomas Bramerie) sviraju gitara, udaraljke i duvačka sekcija a pjeva Ig Koltman (Hugh Coltman), koji je svojom “soul pop” interpretacijom doprinio posebnom koloritu ovog albuma. Dvoje  pjevača su dodatno uticala na ovaj album: Mamani Keita sa Malija i japansko-američka pjevačica Emi Meyer, s kojima je Lenjini približio granice žanrova afro-fanka i folk-popa.

 

U to vrijeme, Eric je nastavio da komponuje i producira albume (Kellylee Evans…) i svira u “all-star” bendovima, kao što je kvartet sa Manu Katché, Richard Bona i Stefano Di Battista.

Za festival “Jazz a la Villette” u Parizu kreirao je program omaž Reju Čarlsu i njegovom albumu “What’d I Say” (uz učešće pjevačica: Sandra N’Kaké, Alice Russell and Elena Pinderhughes).

Za projekat “Džez u filharmoniji” Lenjini je dirigovao desetočlanim ansamblom uz učešće muzičara kao što su Joe Lovano, Jeff Ballard, Ambrose Akinmusire, Stefano Di Battista (2015).

Radio je sve više projekata u isto vrijeme: putovao sa svojim projektom  “What’d I Say” i snimao sa Ibrahimom Malufom album “Red & Black Light”, čija je  turneja bila rasprodata u Francuskoj i Evropi.  Ova turneja je kulminirala 2016, kada je Ibrahim Maalouf svirao u arena AccorHotel ispred 14 000 ljudi!

Tokom 2017, Eric Lenjini se vraća na scenu kao lider ansambla: album “Waxx Up” je izdat u martu, i time je završio trilogiju koju je posvetio glasovima tj. pjevačima (koji se sastoji od albuma “The Vox” iz 2011. i “Sing Twice” iz 2013).

Objavio je 8 albuma: “Miss Soul” (2005), “Big Boogaloo” (2006), “Trippin’(2009), “Ballads”(2010), “The Vox” (2011), “Ballads” (2012), “Sing Twice!”(2013), “Waxx Up” (2017). Osvojio je brojne nagrade među kojima se ističu: “Gold Django” (2005) za najboljeg džez muzičara godine, “Victoire de la Musique” (2011) za najbolji džez album.

Hugo Lipi, rođen u Engleskoj 1977.godine, počeo je da svira gitaru sa 10 godina sa Patrikom Gajardom (Patrick Gaillard), a profesionalno je počeo da svira u 17.godini. Nastupao je i snimao sa najprestižnijim muzičarima poput: Alain Jean Marie, Christian Escoudé, Emmanuel Bex, Stéphane Belmondo, Marcel Azzola, Marc Fosset, Brisa Roché, Xavier Richardeau, Luigi Trussardi, Sarah Lazarus, Joe Cohn, Sylvain Luc, David Lynch (na filmu “Inland Empire”), Pierrick Pedron, Rick Margitza, takođe i na mnogim festivalima kao što su: Juan les Pins, Marciac, Coutances, Constantine, i dr.  Takođe je stalni član ansambala “Vintage Orchestra” i “Fabien Mary Quartet”. Otkriven u ovom kvartetu, Hugo je izdao je svoj prvi album “Who Cares”, sa bubnjarom Murad Benamu (Mourad Benhammou) i Floran Gak (Florent Gac).

Toma Bramri (Thomas Bramerie), rođen 1965.godine u Beržeraku (Bergerac), odrastao u Tulonu (Toulon), učio je gitaru sa Tonijem Petrućanijem (Tony Petrucciani)  i nastavio da uči sa Žan–Polom Floreanom (JeanPaul Florens). Potom prelazi na električni bas, u periodu kada se pridružio grupi “Belmondo Brothers”. Nastupao je i svirao sa Peter King, Ted Nash, Bobby Porcelli, Chet Baker (1987), Toots Thielemans (1988), Horace Parlan (1989), Johnny Griffin i Steve Grossman (1990).  Sa  Olivier Hutman, Sangoma Everett i George Brown formirao je 1992. godine, ritmičku sekciju kluba “La Villa St-Germain” u Parizu, gdje su gostovali mnogi solisti, kao što su Kliford Džordan (Clifford Jordan), Frenk Ves (Franck Vess), Filip Ketrin (Philip Catherine), Tom Harel (Tom Harrell), Bili Hart (Billi Hart), Džo Lovano (Joe Lovano), Erni Vats (Ernie Vatts), Džejms Mudi (James Moodi) i Beni Golson (Benni Golson). Tada je svirao je i sa najboljim muzičarima mlađe generacije Njujorka: Džošua Redmen (Joshua Redman), Antonio Hart, Rodni Kendrik (Rodnei Kendrick), Džes Dejvis (Jesse Davis), Vinsent Hering (Vincent Herring), Danilo Perez i drugi.

Od 1993. do 1996. Toma Bramri je postao redovni član nekoliko bendova: američke pjevačice Mišel Hendriks (Michelle Hendriks), pijaniste Lorana d’Vilda (Laurent de Vilde), “Belmondo Brothers”, gitariste Kristijana Eskudea (Christian Escoude), slavnog francuskog bubnjara Andrea Sesarelija (Andre Ceccarelli), sa kojim je nastupao i snimao muziku, a ostao je prvi basista za mnoge međunarodne džez zvijezde – soliste koji su nastupali u Francuskoj i šire u Evropi: Bred Meldo (Brad Meldhau), Tomi Flanegan (Tommy Flanagan), Džimi Skot (Jimmi Scott), Teri Klark (Terri Clark), Džon Skofild (John Scofield), Tedi Edvards (Teddi Edvards), i snimio  album “Live at La Villa”.

Toma se preselio u Njujork 1997. godine, gdje snimio album “Live at Yoshi’s”, projekat slavne američke pjevačice Dee Dee Bridgewater, nominovan za nagradu “Grammy” 2001, sa kojim je putovao širom svijeta. Od 2002. je član ansambla “Qantara” s kojim je održao brojne koncerte širom svijeta, među kojima i koncert “We Are The Future” sa Pati Ostinom (Patti Austin) i Kvinsi Džonsom (Quincy Jones), u prestižnoj koncertnoj dvorani “Carnegie Hall”, koji je prikazan na programu MTV. Triju Žan-Mišel Pilka (Jean-Michel Pilc) se pridružio na turneje za albume “Iridium” i “New Dreams” (Dreyfus Jazz), 2006. godine.

U Francusku se vratio 2006, gdje je ubrzo snimio album “Deep in a Dream” sa Mulgrew Miller i Lewis Nash, svirao u kvartetu “Saigon” Žulijena Luroa (Julien Lourau), kao i u projektima i ansamblima pijaniste Batista Trontinjona, saksofoniste Davida Elmaleka, pjevačice Elizabete Kontomanu i drugih velikih imena francuske džez scene. Snimao je sa braćom Belmondo i slavnim brazilskim kantautorom i gitaristom Miltonom Nascimentom, postao redovni član trija Bojana Zulfikarpašića i drugih prestižnih grupa pod vođstvom međunarodno poznatih francuskih umjetnika: Rišar Galjano (Richard Galliano), Didije Lokvud (Didier Lockwood), Mišel Legran (Michel Legrand), Erik LeLan (Eric Lelann), Silvan Luk (Sylvain Luc), Aldo Romano i mnogi drugi.

Posle više od stotinu albuma u ulozi “sajdmena” (engl. sideman), Toma Bramri se nedavno  predstavio i kao veoma uspješan autor muzike – krajem maja izdao je svoj prvi autorski album “Side Stories”, u okviru koga predstavlja dvojicu mladih talentovanih muzičara (Carl-Henri Morisset i Elie-Martin Charrière), ali istovremeno i rad sa svojim dugogodišnjim i prestižnim kolegama – Džekijem Terasonom (Jacky Terrasson), Stefanom Belmondom (Stephane Belmondo) i Erikom Lenjinijem (eric Legnini).

Praznik muzike tradicija u KIC-u, od 2002 do danas

Kulturno – informativni centar “Budo Tomović” obilježava ovaj praznik od 2002 godine, u kontinuitetu predstavljajući domaće i internacionalne muzičare i promovišuće specijalne projekte. Da podsjetimo, poslednjih godina na sceni KIC-a su povodom Praznika muzike nastupali svetski poznati saksofonista Žak Švarc-Bart (Jacques Schwarz-Bart) sa svojim eskluzivnim projektom “Jazz Racine Haïti”, mladi pijanista Toma Enko (Thomas Enhco) sa svojim trijom, proslavljeni pijanista Bojan Zulfikarpašić uz pratnju svog francuskog trija i saksofoniste Žulijena Luroa (Julien Lourau), a prošle godine se predstavio podgoričkoj publici i poznati pijanista i kompozitor Batist Trontinjon (Baptiste Trontignon) u duetu sa Argentincem Mininom Garajem (Minini Garay) u duo-projektu “Chimichurri”.

 

Ulaz je slobodan.

DOĐITE DA ZAJEDNO  PROSLAVIMO PRAZNIK MUZIKE!