PROJEKCIJA FILMA BOLA BOŠKOVIĆA ,,OD ORJA LUKE PREKO SKADRA I BREGALNICE I DO VERDENA” 3. NOVEMBRA

Novo dokumentarno filmsko ostvarenje renomiranog crnogorskog autora filmova i kompozitora Miodraga Bola Boškovća “Od Orja Luke preko Skadra i Bregalnice do Verdena” biće u KIC-u “Budo Tomović” prikazano u petak, 3.novembra, od 20 sati.

Riječ je o ekranizaciji jedne od hiljade autentičnih crnogorskih priča sa početka dvadesetog vijeka u obliku igrano dokumentarnog filma. Film govori o životu Miloša Nikolića sa Orje Luke i njegovom patriotizmu. Ova priča zainteresovala je autora još 1995.godine kada otkriva spomenik Miloša Nikolinog Nikolića na Orjoj Luci kod Danilovgrada, sa zadnje strane crkve Svetog Nikole, koju je 1866.godine podigao kralj Nikola za dušu svoga strica Danila. Ovaj Miloš je kao i hiljade drugih Miloša širom Crne Gore 1906.godine pošao prvo vaporom iz Kotora za Trst, a odatle parabrodom Franceska u Ameriku tragajući za boljim životom. Na poziv kralja Nikole Crnogorcima 1912.godine, Miloš N. Nikolić, sa samo 16 godina koliko je tada imao, vraća se u Crnu Goru i stupa u prve borbene redove u bici za Skadar. Nakon završetka ove crnogorske epopeje vraća se brodom u Ameriku da bi se opet sredinom 1913. (u julu mjesecu) ponovo vratio u Crnu Goru i sa svojim saborcima pod crnogorskim barjakom učestvovao u bici na Bregalnici. Nakon pobjede i završetka II Balkanskog rata po drugi put se vraća preko Antlanika, te velje vode u obećanu zemlju – Ameriku.

Godine 1916. na poziv tadašnjeg predsjednika Sjedinjenih američkih država Roberta Vudroa Vilsona, Miloš Nikolić stupa u sastav internacionalne dobrovoljačke brigade i pod američkom zastavom po treći put dolazi u Evropu, ali ovog puta ne u Crnu Goru već ratuje 18. mjeseci na granici između Njemačke i Francuske. Učesnik je čuvene Bitke na Verdenu, najkrvavije bitke u Prvom svjetskom ratu u kojoj je i ranjen. Po treći put se opet vraća u Ameriku nakon Prvog svjetskog rata, a u Crnu Goru dolazi konačno 1921. godine. Nakon njegove smrti, 1931. njegova žena Milosava dobija američku penziju, a vlada SAD 1962.godine iz Amerike šalje piramidu spomenik Milošu Nikoliću!

Film obiluje originalnom istorijskom građom, fotografijama, dokumentima, a u filmu su pored mnogih sagovornika i potomci Miloša Nikolića, unuka Ljilja Nikolić i unuci Momo Nikolić i Vesko Vujić. Sagovornici filma su i Orjalučani Mrda Bošković, Sofija Vujović, Vuko Bošković i Žarko Bošković. Ovaj dokumentarni film ima i svoj igrani dio koji se sastoji iz četiri namjenske cjeline, u kojoj glavnu ulogu ima Mladen Vujović, unuk Luke Vujovića sa Orje Luke, savremenika i jednog od najboljih prijatelja Miloša Nikolića.

Film je realizovala ekipa: tekst Vuko Bošković, Bole Bošković, tekst čitao Blagota Eraković, kamera i dron Dejan Vlahović – Brzi, organizator Ljiljana Nikolić, glumac Mladen Vujović, scenario, režija, muzika i produkcija Bole Bošković.

„Često razmišljam i pokušavam da uporedim ono što je nažalost neuporedivo, a to su ljudi sa etičkim kodeksom onog vremena iz kojeg datira Miloš Nikolić i ovog današnjeg u kojem živimo svoje živote. Koliko smo sićušni i neprimijetni. Koliko su naši životi kontaminirani političkim dešavanjima i manipulacijama širokih narodnih masa. Da imam neku moć, zabranio bih na svim medijima da se emituju bilo kakva saopštenja političara, njihove izjave prenosi konferencija za štampu, ali i prenosi sjednica skupštine i vlade, ne bi li se na taj način dekontaminirao barem za malo ovaj prostor. Politika nas je i u prošlosti dovela do svađa, zveckanja oružjem i rata. Ali da u ratu ginu političari, ratova nikada ne bi bilo. Današnje vrijeme nažalost karakteriše neiskrenost i laž kao osnovna komponenta komunikacije. Okruženi smo spletkarenjem, odsustvom empatije, podmetačinama. Ljudi se više ne poštuju riječima i ne vole ćutanjem. Surova istina je da nas bliski povrjeđuju, voljeni lažu, a prijatelji izdaju! To nije Crna Gora u kojoj želim da živim. Moramo da skupimo snage da se izborimo sa mnogim pošastima koje su zadnjih godina krenule da brišu sve što je crnogorsko. I dalje na sebi nosim ono što imam, a u sebi ono što volim. Ako je patriotizam ljubav prema domovini, onda je to stvar osjećanja, a ne interesa, prinude ili volje. Zato je svaki ekonomski patriotizam unaprijed osuđen na propast i opšte loše za društvo. Konkretno i muzika i filmovi koje stvaram su namijenjeni ljudima koji misle i razmišljaju kao ja. To je moja publika i zato uvijek ističem da su moja muzika i moji filmovi samo moje viđenje Crne Gore, njene istorije, tradicije, ljudi događaja i bio bih srećan, ako sam na taj način, barem dijelom, prikazao njenu ljepotu, koja je za mene nesaglediva. Ukoliko sam u tome uspio, zasluga je viđene Crne Gore, a ako nijesam, neka mi se ne zamjeri. Namjere su bile krajnje iskrene”. Bole Bošković